دایی

عجب برف و باروني بود. از صبح ساعت چهار يک‌ريز مي‌باريد. همه نگران بوديم که پرواز لغو بشه. بعد از دوسال و اندي انتظار خيلي ضد حال بود اگر لغو مي‌شد، که نشد خوشبختانه.
وقتي مي‌گم دايي، احساس پيري مي‌کنم، «مي‌گم» چون خودش که هنوز جز مامي و يک‌سري اصوات نامفهوم چيزي نمي‌گه. «بيا پيش دايي» فردا مي‌شه «بيا بغل بابا» و پس فردا هم «يک ماچ به بابا بزرگ بده!»
تجربه‌ي جالبي‌است اين روزها. يک پسربچه‌ي شر 20 ماهه، سه-چهار هفته تعطيلي، سي‌صد چهارصد تومن پول حق‌التدريس و دستمزد، سه چهارتا کتاب، يک مشت دي‌وي‌دي و ... البته فقر حرکتی!