صبح روز سوم

ساعت چهارونيم صبح شنبه است. دقيقا چهارساعت ديگه بايد کنکور دوم رو بدم؛ يا بهتره بگم بخش دوم از کنکور دوم در روز سوم ماراتون کنکور. ديشب بد خوابيدم. قرار هم نبود خوب بخوابم. وقتي يک کنکور نسبتا مزخرف دادي و ذهنت عيني چي درگيره امتحانته و از طرف ديگه استرس امتحان روز بعد رو هم داري همين سه-چهار ساعتي هم که خوابيدي شاهکاره.
ساعت چهارونيم صبحه و من بعد از يک ساعتي غلتيدن در رختخواب، بيدار و سرحال پشت کامپيوتر نشستم و نمي‌دونم چجوري اين چندساعت باقي‌مونده تا آخرين کنکور رو به سر برسونم. آره آخرين کنکور. نه اينکه نصفه کنکوري که تابحال دادم شاهکار بوده که الآن مطمئن از قبولي صحبت از آخري مي‌کنم؛ اتفاقا کمي تا نسبتي هم بسيار کنکور مزخرفي بود؛ ولي من ديگه کنکور بده نيستم. همينقدر فهميدم که آب من و کنکور کارشناسي ارشد توي يک جوب نمي‌ره. کنکور ارشد يک روبوت مي‌خواد که اولا تمام سوالات چندسال اخير را در حد حفظ کردن کار کرده باشه [منظور درس‌هايي مثل رياضي و مدار است و نه دروس حفظي که ما اصلا نداريم!]، ثانيا در عصر کامپيوتر به اندازه‌ي يک ماشين حساب توان محساباتي و سرعت داشته باشه! نخير؛ ما نيستيم! من همينقدر که بتونم کمي ازتکنولوژي روز رو بفهمم و ازش استفاده کنم برام کفايت مي‌کنه، هيچ اداعايي هم ندارم که بتونم در يک زمان کم و پر از استرس کاري رو که يک PC براحتي انجام مي‌ده [درواقع من وادارش مي‌کنم که انجام بده] رو بتونم انجام بدم.
همين. اميدوارم اين نصفه‌ي دوم قابل تحمل‌ و اميدوارکننده‌تر باشه.

پي‌نوشت: نصفه‌ی دوم اميدوارکننده‌تر بود خوشبختانه! پس تا اطلاع ثانوی که همانا هفته‌ی سوم اردبيهشت‌ماه باشد، از کنکور کذايي ارشد حرفی نزنيم!