پنج‏شنبه‏ها

نه‏خير هرکارش مي‏کنم پنج‏شنبه‏ها رو نمي‏تونم درس بخونم، نه که بقيه روزا خيلي بخونم، نه، زور بزنه 3-4 ساعت، اما پنج‏شنبه‏ها همينم نمي‏تونم. ديگه جزو فيزيولوژي بدنم شده که پنج‏شنبه‏ها به مراد دل، به يللي تللي بگذره و کاريش نمي‏شه کرد. پس اول کمي وب‏گردي و ميل‏زني مي‏کنم و بعد مي‏زنم بيرون. چند روزيه که هوا گرمتر شده. شهر هم، هموني که بايد باشه و هست، شلوغ، پر از چاله چوله‏هاي فاضلاب و مترو و راننده‏هايي که بي‏هوا به چپ و راست منحرف ميشن. پديده‏ي جديد اين‏روزها هم استندهاي چاي نذريه. توي مسير نسبتا کوتاهم، حداقل پنج شش تا مي‏بينم. يک داربست فلزي، مقداري پارچه و تابلو نوشت سياه، استريو با صداي بلندِ مداحي، ليوانهاي يک‏بار مصرف و چاي، فقط هم چاي. اول يک دوري طبقه‏ي پايين پاساژ مهتاب مي‏زنم، چندتا کنکور پارسال رياضي، مکانيک و هسته‏اي مي‏خرم تا به جمع کلکسيون تست‏هام اضافه کنم. بعد هم مي‏رم طبقه‏ي بالا گشتي در فروشگاه‏هاي لوازم الکترونيکي‏ش مي‏زنم دنبال يک نوع هيت‏سينک خاص که پيدا هم نمي‏کنم. گرسنمه، برم تا زيتون؟ مي‏رم. اما قبلش هم سري به کتابفروشي امام مي‏زنم تا مجله‏ي هفت بگيرم که طبق معمول نيومده. تا وقتي ساندويج خوراکي که سفارش دادم حاضر بشه تورقي مي‏کنم در کتاب Toefl Word Flash که از پاساژ مهتاب گرفتم، کتاب جالبي به نظر مي‏ياد اميدوارم بتونم درست ودرمون بخونمش. بعد از تناول ساندويج هم کمي پياده‏روي و کمي آروغ و گذر از مقابل استند‏هاي چاي و تاکسي‏هايي که هيچوقت پول خورد ندارن و خونه.