زندگي يک سردرد مداومه. دختري که راه مي‏ره. پسري که راه مي‏ره. دختري که مي‏خنده، پسري که اخم مي‏کنه. گاهي تب داري و سردرد رو فراموش مي‏کني. هذيون مي‏گي. راننده‏ي اتوبوسي که يک انگشتر سرخ داره ويک انگشتر سبز. دختره فرياد مي‏زنه برادرمو کجا مي‏بري. اتوبوس نگه مي‏داره. ازصداي قوي دختر خوشم مي‏ياد، انگشتر سبز و سرخ مي‏گه ريدن به عينک‏ت بگير سوغات‏تو. بيشعور. سرم به ميله تکيه دادم. چراغ سبز چراغ سرخ. ميله به سرم فشار مياره. «ما که نبايد نيم ساعت منتظر بشيم تا شما پياده بشين» «...» تا حالا فحش به اين رکيکي نشنيده بودم. اوني که فحش خورد جاي پدر اوني بود که فحش داد، اوني که ايستاده جاي مادربزرگ اونيه که نشسته. «به شما رو بدن تا جلوي اتوبوس هم مياين». تا بحال کسي برات داستان خونده؟ با صدايي که مي‏خنده. «يک ژاپني با يک آمريکايي مسابقه‏ي همبرگر خوري داده يکي 67 تا خورده يکي 62تا». زورکي به پدرم لبخند مي‏زنم. «چه جالب». وقتاي ديگه حالت طبيعيه سر درد مياد سراغت و تکرار ميکني که زندگي يک سردرد مداومه. نه. روزتون بخير. شب‏ت بخیر. عصرتون بخير. سلام برسونيد.