چه‏کنم؟

دلايلي براي راي ندادن
1. انتخابات آزاد نيست. زن‏ها و کانديداهاي اپوزوسيون رد صلاحيت شده‏اند. من در انتخاباب غير آزاد با گزينه‏هاي دست‏چين شده شرکت نمي‏کنم.
2. در نظام و ساختار فعلي، رئيس جمهور قدرتي ندارد. تغيير آن تنها يک‎‏سري از کارمندان و مديران ارشد را جابجا مي‏کند. من کارمند يا مدير ارشد هيچ نهاد و ارگاني نيستم که نگران آينده‏ي شغلي خودم باشم و درنتيجه در انتخابات شرکت کنم.
3. اگر اين ترس وجود دارد که با شرکت نکردن من در انتخابات نظامي‏ها و رانت‏خواران حرفه‏اي رئيس جمهور شوند، در مقابل مطمئنم که با راي ندادن من اين‏ها از صحنه حذف نشده و تبديل به شهروند عادي نمي‏شوند بلکه در نهادهاي انتصابي، مجمع تشخيص و سپاه و صدا و سيما و امثالهم همچنان درقدرت مي‏مانند.
4. نظام به راي من احتياج دارد. تبليغات سهمگين نظام در رسانه‏هاي‏ش اين‏را به من مي‏گويد. من دوست ندارم نظام را خوشحال کنم. از تصور لبخند برادر بسيجي هنگامي که نام مرا صدا مي‏زند و شناسنامه‏ام را تحويل‏ام مي‏دهد چندشم مي‏شود.
5. دموکراسي خواهي و پيگيري حقوق بشر، در ميان مردم در حال رشد و نهادينه شدن است و نيازي به سياسي شدن و دخالت در قدرت ندارد. سياسي کردن آن، تنها سرعتش را مي‏گيرد و مانند دوره‏ي خاتمي موجبات دلسردي را فراهم مي‏آورد (مصاحبه‏ي دکتر سروش با روز را بخوانيد.)
6. آدم‏هاي شناخته شده‏اي که طرز فکرشان را مي‏پسندم، انتخابات را تحريم کرده‏اند، کساني مثل اکبرگنجي، عباس معروفي، سيمين بهبهاني، بني‏صدر، نيما راشدان... و همچنين دفتر تحکيم وحدت.

وسوسه‏اي به نام معين
معين ساده و صادق به نظر مياد. معين وبلاگ مي‏نويسه (اين براي شخص من نکته‏ي مهميه!)، معين حرف‏ها و شعارهاي تند و تيزي راجع به قانون اساسي، رهبري و نهادهاي انتصابي مي‏زنه. خيلي از جووناي بلاگر مي‏خوان به معين راي بدن. معين يعني چالش‏هاي سياسي زياد و هرچند روز يک بحران و اين هيجان انگيزه.

جمع‏بندي
عقل‏ام مي‏گه در انتخابات شرکت نکنم، دلم مي‏گه به معين راي بدم. چه‏کنم؟