دره‏ي باريک و سر سبزي است در ميان تپه‏هاي بدون انتها. پيرمرد ظرف سي سال از دره‏اي بي‏مصرف، تبديلش کرده به باغي باصفا و پرمحصول. ديوارهاي سنگ‏چيني که باظرافت بالا رفته، جوي آب و فواره‏ و سنگ‏فرش‏هاي مرمريني که از ميان باغ مي‏گذره. با گذشت زمان علفهاي هرز و درخت‏چه‏ها ازميان سنگ‏فرش بيرون زدن و گذرگاه مرمرين رو از شکل انداختن‏. سيم‏هاي خارداري که بالاي ديوارهاي سنگ‏چين کشيده‏شده زنگ‏زده و از شکل‏افتاده‏ است. امتداد دره رو که ادامه بدي به چشمه‏پونه مي‏رسي. چشمه‏اي که نام اين محل نيز از اون گرفته‏شده. به پسرخاله مي‏گم اينجا چشمه لوله‏است نه چشمه‏پونه، پيرمرد آب باريکه‏ي چشمه رو با لوله به سمت باغ‏ش مي‏کشه و توي حوضي جمع مي‏کنه. حوض بي‏ريخت و نسبتا عميقي که پر از بچه‏ غورباقه، ماهي‏هاي کوچيک سياه و خاکستري و چندتايي هم ماهي بزرگ قرمزه. با اقوام در گوشه‏اي از باغ زير سايه‏ي يک درخت شاه‏توت ِ بدون شاه‏توت نشستيم. پاسور بازي مي‏کنيم. قليون مي‏کشيم و گپ مي‏رنيم. اهل قليون نيستم و خوشحالم که کسي قليون ميوه‏اي نمي‏کشه. محمد کتاب تاريخ‏مدني و گربه‏ي کوچيکشو آورده و ريحانه هم جوجه‏ي ماشيني‏شو. پونه برگهاي کرکدار ِ کوچيکي داره و درکناره‏ي چشمه و آب‏باريکه‏هاي دره ديده مي‏شه و کاکاتو هم از بوي خوش و برگهاي ريزش قابل شناساييه. از هردو مقدار زيادي جمع مي‏کنيم. اولي روبراي کوکو و سبزی‏خوردن ودومي رو هم براي طعم دادن به دوغ. من جمع نمي‏کنم. بزرگترهايي که حوصله‏شو دارن اين کارو مي‏کنن. مي‏تونن از سبزي فروشي سرکوچه هم‏بگيرن، اما خوردن دوغ با کاکاتويي که خودت از دامنه‏ي تپه و دل دره چيدي طعم ديگه‏اي داره. مرد قليون به دستي که تازه به جمع ما پيوسته رو نمي‏شناسم از اقوام دوره، يک بازي جديد ورق به‏مون ياد مي‏ده که اسمشو يادم رفته. با پسرخاله‏هه بازي مي‏کنه. بازيشونو تماشا مي‏کنيم‏و کاهو سکنجه‏بين مي‏خوريم. ريحانه‏کوچولو مي‏گه ساقه‏ي وسط کاهو رو براش نگه‏دارم.
و من نه به اين فکر مي‏کنم که دوهفته‏ي ديگه نتايج کنکور رو مي‏دن، نه به اينکه دوسه روزيه ازش خبر ندارم و نه به هيچ دغدغه‏ي اعصاب خورد کن ديگه اي.