تب ارائه اطلاعات خرد و کلان

سمیرا که ورودشو به دنیای بلاگستان خیر مقدم می‌گم، کامنتی گذاشته و پرسیده:
«تو که این قدر که فوتبال تماشا میکنی یه سوال ازت داشتم: از کی تب ارائه اطلاعات خرد و کلان راجع به تیمها و بازیکنان بین گزارشگرهای فوتبال ایجاد شد؟ با فردوسی پور مد شد؟ »

آره فردوسی پور یکی از کسانی بود که با توجه به پیشنه‌اش به عنوان یک شریفی ِعشق فوتبال و البته زبان‌دان در این عامل موثر بود، اما عامل مهمتر به نظر من در این دوره زمانه جستجوگر و کتابخانه‌ی عظیمی است به‌نام اینترنت. اگر این کاره باشی (که نسل جدید دانشجوهای ایرانی اینکاره هستند) براحتی می‌تونی با گشت و گذاری در وب و مراجعه به سایتهای معتبر اطلاعات زیادی از آمار و ارقام تا صد سال گذشته و حتی بیشتر رو راجع به تیمها و بازیکنا پیدا کنی و به خورد بیننده بدی. حالا سوال اینه که آیا این اطلاعات مفیده؟ در اغلب موارد خیر که البته بستگی زیادی به گزارش‌گرش هم داره. خیلی از مواقع شده که از آمار بی‌خود و بی‌جهتی که مخصوصا توسط کسی مثل «پیمان یوسفی» ارائه شده حرص‌ام رو درآورده «خوب که چی؟» مثلا فرض کنید در بازی دو تیم آنگولا ومکزیک گزارش‌گر آماری بده از تعداد بازی‌های دوتیم آفریقایی و آمریکای شمالی تا به حال، تعداد بردها و مساوی ها و ... این یعنی صرفا زر زدن و اظهار فضل کردن. اما در مقابل در بازی انگلیس-سوئد گزارش‌گر از این بگه که انگلستان در چهل سال گذشته موفق به شکست هیچ تیم اسکاندیناوی منجمله سوئد نشده، این یک آمار مهم و تهییج‌کننده است و وقتی در دقیقه‌ی 90 سوئد موفق می‌شه از باخت فرار کنه و بازی رو 2-2 کنه آدم با خودش می‌گه این رکورد همچنان موند و آه از نهادش بلند می‌شه...
خلاصه که آمار و اطلاعات خرد و کلان خوبه اما [مثل هرچیز دیگه] کم و مفیدش!