ما

خوابمان گرفته‌ است و آپديتمان نمي‌آيد. از طرفي ساعت هنوز نه و نيم هم نشده‌است، ليکن ما چون دوغ خورده‌ايم و برنج و قزل‌آلا، خيلي خوابمان مي‌آيد. کتاب‌ها و جزوات ِ دي‌اس‌پي را اطرافمان پراکنده‌کرده‌ايم و خميازه‌هاي ممتد مي‌کشيم. خبر زياد است و گرفتاري فراوان، اما نوشتني چه؟ نمي‌دانيم که آيا هرخبري گفتني است و هر ماجرايي نوشتني يا خير؟ ليکن اين را نيک مي‌دانيم که درسمان را بايد خوب بخوانيم. اين را هميشه نيک مي‌دانسته‌ايم. اما افسوس که هميشه نيک بدان عمل نکرده‌ايم و افسوس زياد خورده‌ايم. ديروز به دوستي مي‌گفتيم که ديگر دغدغه‌ي ثبت زندگي در ما افول کرده‌است، راست‌اش را بخواهيد، بيشتر از آن‌که افول کرده‌باشد، ما تنبلي مي‌کنيم. تن به نوشتن نمي‌دهيم و لحظات مي‌گذرند و ثبت نمي‌شوند. الآن هم که شکمان باد کرده‌است و چوب طمع‌مان به يک ليوان دوغ اضافه را که دور نريختيم، مي‌خوريم. حالا که کمي نوشتيم و مجبور شديم اندکي بيانديشيم سرحال آمديم. برويم لَختي درس بخوانيم.