بليط نيمه‏ها

بنا به عهد شنبه بعدازظهرها، امروز هم رفتم سينما. اين‏بار يک مهمون عزيز (نفردوم سمت چپ!) هم داشتم، که بار تنهايي فيلم ديدن رو از دوشم برداشت. فيلم بيد مجنون. ايده‏ي جالبي داشت. آدمي که مدت‏ها کور بوده، بينا مي‏شه و شروع مي‏کنه به ديدن. مي‏بينه و چشم و گوشش باز مي‏شه و کاردست خودش و خانواده‏اش مي‏ده. ايده جذابه اما اجراش مورد پسند من نيست. فضا زيادي پاستوريزه، کارپستالي و ترتميزه. علاوه بر اون هم زيادي احساساتي و سانتي‏مانتاله. موسيقي به کرات استفاده مي‏شه و چهره‏ي پرستويي با حلقه‏ي اشکي در چشمان هم اونقدر تکراري شده که ديگه جذابيتي نداره.
و اين بود نقد کوتاه ما از فيلم سينمايي بيد مجنون، تا شنبه‏اي ديگر و فيلمي ديگر و نقدي ديگر خدا نگهدار!