کاروان‌سرا

1. يک هفته سر کردن با چشمي که متورم و قرمز شده بود براي خودش تجربه‌اي بود. نگاه کردن به چشم‌ها در برخوردها اولين کاريه که آدم‌ها مي‌کنن. درنتيجه اگر نقصي (مثل نقص کذايي عدم تقارن چشم‌هاي من) در چشم‌ها باشه به سرعت detect مي‌شه. قبلا فکر مي‌کردم فقط خودم ام که زيادي مستقيم به چشم‌ها نگاه مي کنم اما اين تجربه نشون داد که نه، فصل مشترکه آدم‌هاست.

2. عجب هوايي داره اين تهران. اصلا فکر نمي کردم اينقدر توپ باشه. هرشب بارون مي‌باره اونم نه طبيعي بلکه با رگبار و رعد و برق و باقي مخلفات. يه بهار تمام عيار!

3. اکساويچه کليپ‌هاي جالبي از کارتون هاي دوران کودکي آماده کرده که ديدنيه. البته ديدن‌اش سرعت بالا مي‌خواد اما همون تصاويرش هم خاطره انگيزه.

4. خوابگاه هم براي خودش کاروان‌سرايي‌است. از بالا صداي گومب گومب مي‌ياد. به قول هم‌اتاقي ام همديگه رو بلند مي‌کنن مي زنن زمين. از پنجره صداي موسيقي جي‌جي‌اگوستينو مي‌ياد، صداي page کردن هم که هميشه براهه. آقاي فلاني تلفن. نماز جماعت... . آرايشگاه باز شد. اتوبوس امامزاده صالح منتظره. کتابخانه باز شد. بياين برچسب بگيرين و ... در همين حين يکي از هم اتاقي‌ها خوابه. يکي ديگه به سقف خيره شده. بعدي مشغول تايپه و اصلاح تزشه و من‌هم که وبلاگ مي‌نويسم. تازه بيرون هم بارون به صورت خط درميون براهه.