خوب نيست. اصلا زندگي خوبي نيست. از صبح تا شب پاي کامپيوترم و با کدهاي مختلف ور مي رم. عين رواني ها. مثلا دارم کاري مي کنم. براي اين. براي اون. براي کسايي خودمو مي کشم که يک صدم فارنهايت هم برام تب نمي کنند. نبايدهم بکنند. اونا که مثل من رواني نيستند. اگه يه جاي يک کاريم ايراد کوچيکي داشته باشه يا اگه کسي کاري رو ازم خواسته باشه، تا نيمه شب بيدار مي مونم، خودمو از هزار چيز محروم مي‏کنم تا اونکارو درست و کامل انجام بدم. چي بدست ميارم؟ اي کاش حداقل پول خوبي بدست مي‏آوردم، فقط خودمو به خانواده و قبط تلفن بدهکار مي‏کنم! زمانهايي که ازدستم مي رن. جووني که تموم مي شه.
اصلا لذت نمي برم. نه اينجوري نمي شه. نمي‏شه.... بايد يک فکري کرد. فکر کنم! حتمن بعدش هم تصميم بگيرم! اونوقت چي ميشه؟ عوض مي شم؟ حسابگر و منفع‏طلب مي‏شم؟ ديگه اونقدرها ساده‏لوح هم نيستم که با تصميم گرفتن حالم خوب بشه. من اينم که هستم و اينه که خيلي بده.